Briefwisseling tussen Piquant en Arthur van Amerongen.

Ha A! @Don Arturito,

Voordat jij naar het Iberisch schiereiland vertrok en we naar een manier zochten om het contakt te kunnen onderhouden, kwam jij met het idee , elkaar brieven te schrijven en die wekelijks te publiceren op De Jaap.

Ik aarzelde want Bert Brussen en ik zijn geen vrienden. Op twitter botsten wij geregeld en hij heeft een jaar of twee geleden,getweet dat ik een een gereformeerde trut uit Boertange ben, die een dikke negerlul in haar reet moet hebben.

Toen ik repliceerde dat zelfs hij beter kon, blockte hij mij.

Een maand of 3 geleden, had je Bert B aan de telefoon en je gaf hem mij. Toen ik zei dat hij met Piquant sprak, zei hij, geen Piquant te kennen.

Ah, dacht ik, dat is ook een manier om zaken achter je te laten. Sommige dingen zijn inderdaad te onbeduidend om er lang bij stil te staan dus, we gingen vorige week op De Jaap, van start.

Zondag jl. stuurde je mij je 2e brief en vertelde over de vreemde types die je op je Face Book wandje hebt en vroeg mij naar mijn ervaringen op twitter. Ik antwoordde op mijn manier dan, lollig dat ik een verkeerd gekozen nickname heb, die niets anders betekent dat stekelig en prikkelend maar dat er nogal wat mensen zijn die denken dat ik een pikante dame ben, die de 100 meter horden, glimlachend op haar stiletto’s neemt.

Echter ,schreef ik, zijn er ook tweeps die dat niet denken en dat iemand in mij een geformeerde trut uit Boertange etc. ziet. (wat wel heel erg close bij de werkelijkheid, komt)

Tja, mijn brief werd niet geplaatst…. en dus de jouwe ook niet.

Lieve Arthur, dit blog is een paar jaar geleden gesloten omdat het me teveel werk was en er allerlei ranzige types , nog ranziger dingen gingen posten maar Piquanterieen is bij uitstek het medium om onze briefwisseling voort te zetten, zonder dat anderen bepalen wat wel en niet geplaatst wordt.

Ik kan niet wachten te lezen, wat jij allemaal meemaakt en wat je plannen zijn. Hoe gaat het met de voorbereidingen van je promotie(onderzoek)?

In je column de Volkskrant, las ik dat je Amsterdam maar zo zo vond. Betekent dat ook dat je Amsterdam niet mist? Geloof ik helemaal niks van.

De avonden en nachten dat je doorzakte in dat ‘saaie’ Amsterdam en die keer dat je ‘s nachts – voordat ik naar bed ging – nog tegenover mij aan tafel zat en toen ik ‘s morgens naar beneden kwam en je weg was….

Je jas, je schoenen, alles was er nog. Alleen jij was weg. Ik kon je nergens vinden en jij bent de enige die ik ken, zonder mobiele telefoon, dus kon je niet traceren.

Gek genoeg was ik ongerust . Doodleuk, kwam je na een tijdje aangelopen. Je was naar de kroeg gegaan OP JE PANTOFFELS.!!!

Lieve, lieve Arthur, wat mis ik je gekkigheid; je zorgzaamheid en je brille.

Je t’embrasse,

Piekje

________________

Piekkie!

Wat maak je je toch weer druk om mijn vrind en gewaardeerde Volkskrantcollega Bert, heb je je pilletjes wel genomen, en wie laat hondje Yaya nu uit, en wie haalt de koekjes en de chocolaatjes bij de Lidl? Nou, het doet mij deugd dat je je ontdeugende butler mist. Het zonnetje in huis! Dat van die pantoffels, dat zit zo: jij was zoals gewoonlijk weer eens vroeg naar bed gegaan en ik keek naar de herhaling van DWDD, en ik werd daar zo droevig van! Ik bedoel, ik ben academisch geschoold en mag graag een spannend leesboek tot mij nemen, en ik vind jouw lievelingsprogramma DWDD een belediging voor mijn intelligentie. Enfin, ik heb je dat honderd keer recht in gezicht verteld, maar je bleef daar heel stoïcijns onder en vroeg dan, typisch jij, of ik wel genoeg at! Nou ja! Ik ben drie kilo aangekomen in die tijd met jou, nu ren en zwem ik mij dagelijks het schompes om die kwabben en die zwemband kwijt te raken. Nog bedankt! Oh, ja die pantoffels, ik dwaal af. Goed, ik had toen zin in een kopstoot, en wel in café Het Molentje aan het Singel, waar de snelste barkeeper van Amsterdam werkt, Jeron, je kent hem wel, die guitige knul met dat rode haar. In Het Molentje doe ik altijd mijn zakelijke besprekingen met mijn uitgever Vic van de Reijt, nadat ik hem eerst flink in de olie zet uiteraard, dat bespreekt wat makkelijker. Ik wilde je niet wakker maken, die houten trap naast de voordeur maakt enorm veel lawaai als ik daar over heen stamp met mijn (foute) laarzen van Zwartjes, goed na de oorlog. Ik deed dus mijn pantoffels aan, empathisch als ik ben. Ik kwam vervolgens om negen uur terug, een keurig toffelemoons tijdstip, en jij zat daar helemaal te hyperventileren in je peignoir waarvan je gewoontegetrouw de bovenste knoopjes weer eens was vergeten dicht te doen. En ik had croissants van de Lidl bij me, notabene, 5 voor een euro, en die Toscaanse dingetjes met zaadjes (gedver) er op, ook 5 voor een euro. Is de waarde van je huis nu gedaald trouwens, met die Lidl om de hoek? There goes the neighbourhood, zeggen ze in Amerika. Pero bueno. Ik ben dus drie kilo afgevallen in een week, in Portugal, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik zie er uit als jonge God, het is maar goed dat al je vriendinnen (en met name Vera) mij niet kunnen zien, die zouden mij meteen meesleuren naar de notaris en al hun eigendommen op mijn naam zetten! Jij kijkt wel beter uit, na jouw perikelen met de malafide klusjesman Bert, en ik geef je geen ongelijk. Ik zit nu nog bij mijn ex-Paula, na een lang juridisch gevecht heb ik recht om mijn honden Raya, Tita en Jamba weer te zien, al is jouw hondje Yaya natuurlijk de beste! Wij gaan elkaar ontmoeten in Sevilla, nietwaar, ik kijk daar erg naar uit, naar onze cursus flamenco-dansen, neem je je stilletopumps mee? Nu moet ik rennen naar Tantje Betje, heb gisteravond weer eens bedorven vis gegeten, het leven is lijden, maar dat wist je vast wel,

Big bisou, je Tuurtje