Eén van de lekkere dingen van Internet is dat je zelf kunt kiezen wie je bent. Helemaal als blogger. Niemand die hoeft te weten dat je eigenlijk een bestaan in de luwte leeft. Je pompt je op, scherpt je tanden, wikiet geest, want natuurlijk ben je de snelste, leukste, slimste. Succesvol, knap, of juist intens gemeen en hard. Wat je wilt is in een muisklik waarheid. De kilo’s vliegen er af, of aan. IQ omhoog EQ omlaag. Het vergrootglas wordt daar gehouden waar je het hebben wilt. Een wereld vol jonge goden omringt ons hier.
Net als in het echte leven is ook op elk blog de eerste indruk van groot belang. Dus kies je een nick. Een nick die je past. De één in een opwelling, de ander na zorgvuldig afwegen, maar altijd zo dat je het gevoel hebt dat nick je past als een tweede huid. Want je bent je nick. In het begin alleen voor anderen, maar al snel (iedereen die al een poosje blogt kent het) ook voor jezelf.
En dan die anderen. Die eerste indruk die je opvangt. Maar ook de invulling die volgt wanneer je iemand z’n plempsels leest. De nick wordt een persoon. Je vormt je een beeld. Nick is slim of dom, rechts of links, grappig of niet? Scherp? Een hij of een zij? En ook: Hoe ziet nick er uit?
Een groot deel van de nicks bevatten dierennamen. Dat is niet vreemd. Een dier is vaak een prachtige metafoor voor mensen. En nog meer voor een nick. Zeg het maar, wat wil je zijn? Een Doberman of een kitten. Een knuffelbeest of een killer.
En nou jullie…
Waar komt je nick vandaan? Waarom past de nick je?
Of leuker nog…
Waarom heten de anderen hier zoals ze heten? En past dat?
"Piquanterieen" 